Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Duo Reges: constructio interrete. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa, non esse in voluptate dolor sit maximus?

Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate.

Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Is enim percontando atque interrogando elicere solebat eorum opiniones, quibuscum disserebat, ut ad ea, quae ii respondissent, si quid videretur, diceret.

Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus.

Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Tenent mordicus. Quodsi, ne quo incommodo afficiare, non relinques amicum, tamen, ne sine fructu alligatus sis, ut moriatur optabis. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Ego, quam ille praeponendam et magis eligendam, beatiorem hanc appello nec ullo minimo momento plus ei vitae tribuo quam Stoici. Quae duo sunt, unum facit. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Haec non erant eius, qui innumerabilis mundos infinitasque regiones, quarum nulla esset ora, nulla extremitas, mente peragravisset. At vero illa, quae Peripatetici, quae Stoici dicunt, semper tibi in ore sunt in iudiciis, in senatu. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. An hoc usque quaque, aliter in vita?

Audeo dicere, inquit. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Quid, cum volumus nomina eorum, qui quid gesserint, nota nobis esse, parentes, patriam, multa praeterea minime necessaria? Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Quibus natura iure responderit non esse verum aliunde finem beate vivendi, a se principia rei gerendae peti; Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Nemo enim est, qui aliter dixerit quin omnium naturarum simile esset id, ad quod omnia referrentur, quod est ultimum rerum appetendarum. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia.

• Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur.
• Eam tum adesse, cum dolor omnis absit;
• Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.
• Quid ad utilitatem tantae pecuniae?
• Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam.

1. Quae ista amicitia est?
2. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?
3. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto.
4. At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit.
5. Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis.
6. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.

Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Haec dicuntur inconstantissime. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Quare conare, quaeso. Totum genus hoc Zeno et qui ab eo sunt aut non potuerunt aut noluerunt, certe reliquerunt. Non enim in selectione virtus ponenda erat, ut id ipsum, quod erat bonorum ultimum, aliud aliquid adquireret. Quod si ita est, sequitur id ipsum, quod te velle video, omnes semper beatos esse sapientes. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P.

Nam me ipsum huc modo venientem convertebat ad sese Coloneus ille locus, cuius incola Sophocles ob oculos versabatur, quem scis quam admirer quemque eo delecter.

Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Quis negat? Quo studio cum satiari non possint, omnium ceterarum rerum obliti níhil abiectum, nihil humile cogitant; Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse;

Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Nihil enim hoc differt. Non perfecti autem homines et tamen ingeniis excellentibus praediti excitantur saepe gloria, quae habet speciem honestatis et similitudinem. Quasi vero aut concedatur in omnibus stultis aeque magna esse vitia, et eadem inbecillitate et inconstantia L. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Quam ob rem dissentientium inter se reprehensiones non sunt vituperandae, maledicta, contumeliae, tum iracundiae, contentiones concertationesque in disputando pertinaces indignae philosophia mihi videri solent.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Duo Reges: constructio interrete. Nec vero audiendus Hieronymus, cui summum bonum est idem, quod vos interdum vel potius nimium saepe dicitis, nihil dolere. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Quod enim dissolutum sit, id esse sine sensu, quod autem sine sensu sit, id nihil ad nos pertinere omnino. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Atque ut ceteri dicere existimantur melius quam facere, sic hi mihi videntur facere melius quam dicere.

Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Fortes viri voluptatumne calculis subductis proelium ineunt, sanguinem pro patria profundunt, an quodam animi ardore atque impetu concitati? Non elogia monimentorum id significant, velut hoc ad portam: Hunc unum plurimae consentiunt gentes populi primarium fuisse virum. O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Id enim natura desiderat. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius.

1. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant.
2. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur?

Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi. Elicerem ex te cogeremque, ut responderes, nisi vererer ne Herculem ipsum ea, quae pro salute gentium summo labore gessisset, voluptatis causa gessisse diceres. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis?

Restinguet citius, si ardentem acceperit.

Is cum arderet podagrae doloribus visitassetque hominem Charmides Epicureus perfamiliaris et tristis exiret, Mane, quaeso, inquit, Charmide noster; Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Sed fac ista esse non inportuna; At, si voluptas esset bonum, desideraret. Pungunt quasi aculeis interrogatiunculis angustis, quibus etiam qui assentiuntur nihil commutantur animo et idem abeunt, qui venerant. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim?

Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas?

Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Quibus natura iure responderit non esse verum aliunde finem beate vivendi, a se principia rei gerendae peti; Ratio ista, quam defendis, praecepta, quae didicisti, quae probas, funditus evertunt amicitiam, quamvis eam Epicurus, ut facit, in caelum efferat laudibus. Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Aut, si esses Orestes, Pyladem refelleres, te indicares et, si id non probares, quo minus ambo una necaremini non precarere? Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus.

Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum?

Nam si pravitatem inminutionemque corporis propter se fugiendam putamus, cur non etiam, ac fortasse magis, propter se formae dignitatem sequamur? Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore.

Ita enim se Athenis collocavit, ut sit paene unus ex Atticis, ut id etiam cognomen videatur habiturus. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum.

• Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro;
• Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui.
• Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.
• An hoc usque quaque, aliter in vita?
• Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest.
• Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?