Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Duo Reges: constructio interrete. Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. Quid adiuvas?

• Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit;
• Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.
• Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;
• Sumenda potius quam expetenda.

Rem unam praeclarissimam omnium maximeque laudandam, penitus viderent, quonam gaudio complerentur, cum tantopere eius adumbrata opinione laetentur? Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Curium putes loqui, interdum ita laudat, ut quid praeterea sit bonum neget se posse ne suspicari quidem. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere.

Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit. Hunc ipsum Zenonis aiunt esse finem declarantem illud, quod a te dictum est, convenienter naturae vivere. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Hos contra singulos dici est melius. Sed ego in hoc resisto; Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Nec vero audiendus Hieronymus, cui summum bonum est idem, quod vos interdum vel potius nimium saepe dicitis, nihil dolere. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. An hoc usque quaque, aliter in vita?

1. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris.
2. Reperiam multos, vel innumerabilis potius, non tam curiosos nec tam molestos, quam vos estis, quibus, quid velim, facile persuadeam.
3. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat;
4. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas?

Quibus natura iure responderit non esse verum aliunde finem beate vivendi, a se principia rei gerendae peti; Atque omnia quidem scire, cuiuscumque modi sint, cupere curiosorum, duci vero maiorum rerum contemplatione ad cupiditatem scientiae summorum virorum est putandum. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.

Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur.

Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Si longus, levis; Ita enim se Athenis collocavit, ut sit paene unus ex Atticis, ut id etiam cognomen videatur habiturus. Vide, quaeso, rectumne sit. Quodsi, ne quo incommodo afficiare, non relinques amicum, tamen, ne sine fructu alligatus sis, ut moriatur optabis. Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas?

Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.

Est enim perspicuum nullam artem ipsam in se versari, sed esse aliud artem ipsam, aliud quod propositum sit arti. In primo enim ortu inest teneritas ac mollitia quaedam, ut nec res videre optimas nec agere possint. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Sed tu, ut dignum est tua erga me et philosophiam voluntate ab adolescentulo suscepta, fac ut Metrodori tueare liberos. Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Qua exposita scire cupio quae causa sit, cur Zeno ab hac antiqua constitutione desciverit, quidnam horum ab eo non sit probatum;

Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat.