Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Duo Reges: constructio interrete. Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Cur iustitia laudatur? Haec qui audierit, ut ridere non curet, discedet tamen nihilo firmior ad dolorem ferendum, quam venerat. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere.

Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter.

At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Quodsi Graeci leguntur a Graecis isdem de rebus alia ratione compositis, quid est, cur nostri a nostris non legantur? Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Itaque eo, quale sit, breviter, ut tempus postulat, constituto accedam ad omnia tua, Torquate, nisi memoria forte defecerit.

Non potes ergo ista tueri, Torquate, mihi crede, si te ipse et tuas cogitationes et studia perspexeris; Ego vero isti, inquam, permitto. Et hanc quidem primam exigam a te operam, ut audias me quae a te dicta sunt refellentem. Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem.

Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Quae est quaerendi ac disserendi, quae logikh dicitur, iste vester plane, ut mihi quidem videtur, inermis ac nudus est. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt.

Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas.

Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Vives, inquit Aristo, magnifice atque praeclare, quod erit cumque visum ages, numquam angere, numquam cupies, numquam timebis. Ille igitur vidit, non modo quot fuissent adhuc philosophorum de summo bono, sed quot omnino esse possent sententiae. Praeteritis, inquit, gaudeo. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Quae sequuntur igitur? Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus.

1. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia?
2. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur.
3. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.
4. At cum tuis cum disseras, multa sunt audienda etiam de obscenis voluptatibus, de quibus ab Epicuro saepissime dicitur.

Videsne ut, quibus summa est in voluptate, perspicuum sit quid iis faciendum sit aut non faciendum?

• Hoc loco tenere se Triarius non potuit.
• At enim hic etiam dolore.
• Hac videlicet ratione, quod ea, quae externa sunt, iis tuemur officiis, quae oriuntur a suo cuiusque genere virtutis.
• Esse enim, nisi eris, non potes.

Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Sed residamus, inquit, si placet. An hoc usque quaque, aliter in vita? Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? An potest cupiditas finiri? Deinceps videndum est, quoniam satis apertum est sibi quemque natura esse carum, quae sit hominis natura. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. At vero si ad vitem sensus accesserit, ut appetitum quendam habeat et per se ipsa moveatur, quid facturam putas? In voluptate corporis-addam, si vis, animi, dum ea ipsa, ut vultis, sit e corpore-situm est vivere beate. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit?

Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Quod iam a me expectare noli. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Negat enim summo bono afferre incrementum diem.